Πρόκειται για μια μεταφυσική – αστυνομική ιστορία στα χρόνια της κρίσης. Η δύναμη της τυχαιότητας και των ανθρωπίνων σχέσεων θα καθορίσει την εξέλιξη.
Στα χρόνια της αμέριμνης απόλαυσης το 1998, συνέβη ένας περίεργος θάνατος ενός ανθρωπιστή, τυπικού εκπροσώπου της μεσαίας τάξης. Η πολύτιμη συλλογή γραμματοσήμων που είχε χάθηκε. Δεν ήταν μόνο πολύτιμα, από πλευράς αξίας, τα γραμματόσημα που είχε. Βρισκόντουσαν στο επίκεντρο του αξιακού πλούτου όλου του συστήματος των συλλεκτών γραμματοσήμων που είναι γνωστό ότι είναι σύμβολα της εξουσίας, της τέχνης και της αισθητικής και αντικατοπτρίζουν κάθε φορά την ιδεολογία, τον πολιτισμό και τις αξίες της κοινωνίας. Αυτός λοιπόν που ήθελε να αποκτήσει τα γραμματόσημα δεν τα ήθελε μόνο για τη μεγάλη περιουσιακή αξία τους αλλά για την σπουδαία σημασία τους.
Τα γραμματόσημα αυτά παριστάνουν τις «Κεφαλές του Ερμή»8 που δείχνουν το κεφάλι του αρχαίου θεού της οικονομίας. «Κομμένα Κεφάλια» όμως είναι στην νεοελληνική μυθιστοριογραφία και το σύμβολο του αυταρχικού λόγου και της απάνθρωπης και καταπιεστικής εξουσίας. Όπως δηλαδή και οι αρχές ζωής του δολοφόνου. Εξάλλου με κόψιμο στο λαιμό θανατώθηκε και το θύμα.
Οι δολοφόνοι είναι δύο αδέλφια, έμποροι γραμματοσήμων. Ο ένας πιστεύει ότι η αποστολή του στη γη είναι να καθορίζει την εξέλιξη στη ζωή των αδύναμων. Ο άλλος παρασυρμένος στην ακραία πράξη από τον μεγαλύτερο αδελφό, φεύγει μετά τον φόνο με αρκετές τύψεις στο εξωτερικό όπου πάντως εγχρηματίζει το προϊόν της πράξης τους.
Ο αστυνόμος Βελής, είναι ένας φιλόδοξος, ορθολογιστής, νέος, μοναχικός αστυνομικός αφοσιωμένος στο καθήκον βάζει ως σκοπό της ζωής του την εξιχνίαση του φόνου παρόλο που διαθέτει ελάχιστα στοιχεία γι’ αυτό. Είναι ο μόνος με ξεκάθαρο προσανατολισμό στις σκέψεις του και τις ενέργειές του σε όλο το έργο.
Όλα αυτά συμβαίνουν και αφορούν έξι φίλους που ζουν τις πολύ καλές ημέρες της οικονομικής και κοινωνικής ανόδου και μετά της απώλειας που έφερε η κρίση. Δηλαδή η μεσαία τάξη στα δύσκολά της. Η φιλία τους είναι σαν το πλανητικό σύστημα. Σταθερή αλλά η τροχιά τους άλλοτε τους φέρνει κοντά και άλλοτε μακριά.7 Συμμετέχουν στη δημιουργική προοπτική των πρώτων χρόνων της ευημερίας και δέχονται όλη την πίεση από την ανατροπή της, οπότε βιώνουν την απώλεια και τον συμβιβασμό.
Οι φίλοι αυτοί αντιπροσωπεύουν όλες τις φυλές της κοινωνίας: Τον Αριστείδη διακατέχει η ανάγκη διαχείρισης του μέλλοντος και έδινε μικρότερη σημασία στις αποφάσεις του παρόντος. Ο Διονύσης πιστεύει κυρίως στις δυνάμεις του ατόμου σε αντίθεση με τη δύναμη της ομάδας. Η Δανάη έχει ως κύριο χαρακτηριστικό την αρρενωπότητα και τη διεκδίκηση σε σχέση με την ανοχή της θηλυκότητας. Η Μυρτώ διακατέχεται από την αβεβαιότητα και αποζητούσε την ασφάλεια. Ο Φώτης έχει την αγάπη προς τον κίνδυνο και την αποφυγή της ζημιάς και τέλος ο Αχιλλέας, ο αρχικά κομματικοποιημένος, θεωρεί ότι σχεδόν κάθε προσωπική και κοινωνική πράξη θα έπρεπε να χαρακτηρίζεται από την επιδίωξη της ισότητας των ανθρώπων σε σύγκριση με την ανοχή της ανισότητας μεταξύ τους.
Η εξέλιξη της ζωής αναγκαστικά επιδρά επάνω τους και προκαλεί βαθιές μεταβολές στον χαρακτήρα τους και στον τρόπο που σκέφτονται. Στο bar του Rick’s1 που βρίσκονται για να τα πούνε, ανταλλάσουν καμιά φορά τις αγωνίες τους μέσα στον μεταβαλλόμενο κόσμο. Τα παιδιά τους δέχονται τις επιδράσεις των μεταβολών του περιβάλλοντος και των μεγαλύτερων που παρακολουθούν6 με προσοχή αλλά σιγά – σιγά δημιουργούν5 τη δική τους3 αντίληψη4 για το πώς φτιάχνεται2 ο κόσμος.
Η αμφισημία των πρωταγωνιστών ενεργοποιείται σε όλη την εξέλιξη της κρίσης μεταβάλλοντας τον χαρακτήρα τους και τη στάση ζωής τους μαζί με τον έρωτα και τα σκαμπανεβάσματα της πραγματικότητας που τους κουράζουν και τους θυμώνουν. Μάλιστα όταν στο τέλος ο Αριστείδης εκμυστηρεύεται τον θυμό του στην γυναίκα του αυτή του απαντάει με ένα γνωμικό που θυμόταν από την γιαγιά του «Να το πεις της νύχτας σου και αυτή θα σε ορμηνέψει!», επικαλούμενη την υπομονή του.
Εκ πρώτης όψεως πρόκειται για δύο παράλληλους κόσμους: ο ένας είναι αυτός που εξελίσσεται η δολοφονία και ο δεύτερος αυτός που εξελίσσεται η ζωή των ηρώων. Οι δύο όμως αυτοί κόσμοι επικοινωνούν συστηματικά μεταξύ τους με ένα υποδόριο τρόπο οργανώνοντας κομμάτι, κομμάτι το πάζλ της εξέλιξης του μυθιστορήματος και της κορύφωσης με την κάθαρση στο τέλος.
Ενοποιητικός παράγοντας των δύο κόσμων είναι μία μεταφυσική παρουσία: το φάντασμα του δολοφονημένου, που όπως ο από μηχανής θεός των αρχαίων κλασικών, καθοδηγεί την εξέλιξη της ιστορίας.
Το φάντασμα επηρεάζει την διερεύνηση του φόνου και τη ζωή των πρωταγωνιστών έτσι ώστε να κρατήσει ζωντανή την υπόθεσή του με την ελπίδα να λυτρωθεί. Στην προσπάθειά του αυτή κινητοποιεί και την κόρη του που δείχνει μια αξιοθαύμαστη συνέπεια στο να δικαιωθεί ο πατέρας της από τη μεγάλη αδικία που του έγινε.
Πρόκειται όμως απλώς για ένα φόνο που γίνεται στην περίοδο της κρίσης; Μήπως η αδικία που έγινε στο θύμα είναι όμοια με αυτή που έγινε σε όλους αυτούς που αιφνιδιάστηκαν από την κοινωνική αποδιάρθρωση;
O συγγραφέας δεν προβλέπει την αποκατάσταση της υλικής ευημερίας παρόλο που εκτιμά ότι, μετά από όσα έχει τραβήξει η κοινωνία, αυτό που θα έλθει έχει περισσότερες πιθανότητες να είναι καλύτερο από αυτό που υπήρχε στην περίοδο της κρίσης.
Στον καινούριο αυτό η αναζήτηση της λύσης και της ευτυχίας θα κινηθεί πλέον στο χώρο των ανθρώπινων σχέσεων που έτσι και αλλιώς κανείς δεν μπορεί να στερήσει από τους ανθρώπους. Ουσιαστικά αυτή είναι η μόνη σιγουριά για την αντιμετώπιση της κακής τυχαιότητας της ζωής. Η ένταση της ανθρώπινης συντροφικότητας μπορεί να είναι τόση που κάνει τα ενεργειακά πεδία να αναπαριστούν τις ανθρώπινες σχέσεις σε ένα έργο επιστημονικής φαντασίας9 που βλέπουν οι ήρωες. Όμως μέσα από το έργο προβάλει η πραγματική δύναμη της ατομικής και κοινωνικής μεταβολής. Ο Συλλογικός Νους: η κοινή συνισταμένη της σκέψης των έξι φίλων είναι τελικά η πραγματική δύναμη που ανοίγει τις πόρτες των παράλληλων κόσμων ανατρέπει την αρνητική τυχαιότητα και φέρνει την κάθαρση.
